انگبین پارسی

پارسی مِهر من نشانه ی من
پارسی شور من ترانه ی من

لای لایی مادرم با تو
میکنم ناز،  دخترم با تو

با تو شد کودکی من آغاز
تا بمیرم ترا نمایم  ناز

تا که بشناختم جهانم را
از تو پَر میزنم روانم را

ز تو آموختن بیاموزم
ز تو اندوزه ها بیاندوزم

میسرایم چه بی هراس ترا
چه گنه گر نهم سپاس ترا؟

بی تو وخش و سرده ام میرد
گوییا کس مرا  ز من گیرد

تو مه و مهر چلچراغ منی
کوه و دریا، بهار و باغ منی

پارسی انگبین خامه ی من
کند و شیرینیِ چکامه ی من

با تو هر چوبه ی قفس  کندم
ای در آزاده گی  پدآفندم

تو که هر جا کنار من هستی
همره و پاسدار من هستی

گر ترا ارج  و پاس بگز ارم
نه  گناهی  نه آک پندارم

 تا زبانم بود سروده ی من
هر زبان دگر ستوده ی من
ای ملامتگرم چه  می تازی؟
کی برای دلم قفس سازی

عاشقم فاش، کودکانم را
میهن و مادر و زبانم را

« پدآفند » واژه ی پارسی « دفاع »
« کند » پارسی « قند »