وحي آمد کاين چه فکر باطل است
رهرو ما اينک اندر منزل است

پرده‌ي شک را برانداز از ميان
تا ببيني سود کردي يا زيان

ما گرفتيم آنچه را انداختي
دست حق را ديدي و نشناختي

در تو، تنها عشق و مهر مادري است
شيوه‌ي ما عدل و بنده پروري است

نيست بازي کار حق، خود را مباز
آنچه برديم از تو، باز آريم باز

سطح آب از گاهوارش خوشتر است
دايه‌اش سيلاب و موجش مادر است

رودها از خود نه طغيان مي کنند
آنچه مي گوئيم ما، آن مي کنند

ما، به دريا حکم طوفان مي دهيم
ما به سيل وموح فرمان مي دهيم

نسبت نسيان به ذات حق مده
بار کفر است اين، به دوش خود منه

به که برگردي، به ما بسپاريش
کي تو از ما دوست‌تر ميداريش

نقش هستي، نقشي از ايوان ماست
خاک و باد و آب، سرگردان ماست

قطره‌اي کز جويباري ميرود
از پي انجام کاري ميرود

ما بسي گم گشته، باز آورده‌ايم
ما، بسي بي توشه را پرورده‌ايم

ميهمان ماست، هر کس بينواست
آشنا با ماست، چون بي آشناست

ما بخوانيم، ار چه ما را رد کنند
عيب پوشيها کنيم، ار بد کنند

سوزن ما دوخت، هر جا هر چه دوخت
زاتش ما سوخت، هر شمعي که سوخت

کشتي اي ز آسيب موجي هولناک
رفت وقتي سوي غرقاب هلاک

تندبادي ، کرد سيرش را تباه
روزگار اهل کشتي شد سياه

طاقتي در لنگر و سکان نماند
قوتي در دست کشتيبان نماند

ناخدايان را کياست اندکي است
ناخداي کشتي امکان ، يکي است

بندها را تار و پود از هم گسيخت
موج از هر جائي که راهي يافت ريخت

هر چه بود از مال و مردم ، آب برد
زان گروه رفته طفلي ماند خرد

طفل مسکين چون کبوتر پر گرفت
بحر را چون دامن مادر گرفت

موجش اول وهله چون طومار کرد
تندباد انديشه پيکار کرد

بحر را گفتم دگر طوفان مکن
اين بناي شوق را ويران نکن

در ميان مستمندان ، فرق نيست
اين غريق خرد بهر غرق نيست

صخره را گفتم مکن با او ستيز
قطره را گفتم بدان جانب مريز

امر دادم باد را ، کان شيرخوار
گيرد از دريا ، گذارد در کنار

سنگ را گفتم به زيرش نرم شو
برف را گفتم ، که آب گرم شو

صبح را گفتم به رويش خنده کن
نور را گفتم ، دلش را زنده کن

لاله را گفتم که نزديکش بروي
ژاله را گفتم که رخسارش بشوي

خار را گفتم ، که خلخالش مکن
مار را گفتم که طفلک را مزن

رنج را گفتم ، که صبرش اندک است
اشک را گفتم مکاهش ، کودک است

گرگ را گفتم ، تن خردش مدر
دزد را گفتم گلوبندش مبر

بخت را گفتم ، جهانداريش ده
هوش را گفتم که هوشياريش ده

تيره گي ها را نمودم روشني
ترسها را جمله کردم ايمني

ايمني ديدند و نا ايمن شدند
دوستي کردم ، مرا دشمن شدند

کارها کردند ، اما پست و زشت
ساختند آئينه ها اما زخشت

تا که خود بشناختند از راه ، چاه
چاه ها کندند مردم را به راه

روشني ها خواستند ، اما ز دود
قصرها افراشتند ، اما به رود

قصه ها گفتند بي اصل و اساس
دزد ها بگماشتند از بهر پاس

جامها لبريز کردند از فساد
رشته ها رشتند در دوک عناد

درس ها خواندند ، اما درس عار
اسبها راندند ، اما بي فسار

ديوها کردند دربان و وکيل
در چه محضر ، محضر رب جليل

سجده ها کردند بر هر سنگ و خاک
در چه معبد ، معبد يزدان پاک

رهنمون گشتند در تيه ضلال
توشه ها بردند از وزر و وبال

از تنور خودپسندي ، شد بلند
شعله ي کردارهاي ناپسند

وارهانديم آن غريق بي نوا
تا رهيد از مرگ ، شد صيد هوي

آخر ، آن نور تجلي دود شد
آن يتيم بي گنه ، نمرود شد

رزمجوئي کرد با چون من کسي
خواست ياري ، از عقاب و کرکسي

کردمش با مهرباني ها بزرگ
شد بزرگ و تيره دل تر شد ز گرگ

برق عجب آتش بسي افروخته
وز شراري ، خانمان ها سوخته

خواست تا لاف خداوندي زند
برج و باروي خدا را بشکند

راي بد زد ، گشت پست و تيره راي
سرکشي کرد و فکنديمش ز پاي

پشه اي را حکم فرمودم ، که خيز
خاکش اندر ديده خود بين بريز

تا نماند باد عجبش در دماغ
تيرگي را نام نگذارد چراغ

ما که دشمن را چنين مي پروريم
دوستان را از نظر ، چون مي بريم

آنکه با نمرود ، اين احسان کند
ظلم ، کي با موسي عمران کند

اين سخن ، پروين ، نه از روي هواست
هر کجا نوري است از انوار خداست

*********************************************
آسايشگاه خيريه كهريزك را فراموش نكنيد