۱۶ نوامبر ۱۸۴۶ روزی است كه سر هنری راولینسون موفق به خواندن خطوط میخی سنگنبشته داریوش بزرگ در بیستون شد و آن را ترجمه كرد. این سنگنبشته مربوط به سال ۵۱۹ پیش از میلاد است كه حدود جغرافیایی ایران در آن مشخص شده و سند مالكیت میهن ما بشمار می رود - تنها كشور جهان كه چنین سندی را دارد. راولینسون از دهه ۱۸۳۰ تلاش خود را برای خواندن كتیبه های (خط میخی) ایران باستان آغاز كرده بود. وی كه بر زبان فارسی مسلط بود قبلا آتاشه نظامی انگلستان در ایران بود و مطالعه تاریخ ایرانیان وی را علاقه مند به تحقیق درباره ایران باستان و خواندن سنگنبشته های آن عهد كرده بود. پیش از او، گروتنفند آلمانی دست به چنین تلاشی زده بود ولی موفق به خواندن كامل متون نشده بود و معنای برخی از كلمات را حدس زده بود. راولینسون متوجه شده بود كه كتیبه ها به سه خط نوشته شده اند و از متن ساده تر و كوتاهتر آغاز كرده بود. در این متن، وی به كلماتی برخورد كرده بود كه در كتیبه های میخی تخت جمشید و نقاط دیگر ایران وجود داشت و حدس زده بود كه نام های خاص هستند و با یافتن حروف مشترك كلماتی چون داریوش، هیشتاسب (نام پدر داریوش)، آریامازس، خشایارشا، پارسو، هخامنشی و ... موفق به خواندن سنگنبشه ها شد كه اوج تمدن، مدیریت و دانش ایران باستان را به جهانیان بازتاب داد. آرزوی داریوش در یك كتیبه اش این بوده است كه اهورامزدا ایران را از دروغ و خشكسالی بركناردارد که نشانه ناسیونالیست بودن اوست. راولینسون كه سالها عمر خود را صرف كشف حروف و خواندن كتیبه های ایران باستان كرد در سال ۱۸۱۰ در چادلینگتون انگلستان به دنیا آمده بود و در سال ۱۸۹۵ درگذشت
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر