جشن سده جشنیست در چهلمین روز سرد زمستانی، جشنی با شکوه بزرگ و کهن. حتی به مراتب کهنتر از نوروز. از فردوسی بزرگ آمده است که روزی هوشنگ شاه پیشدادی با یاران خود نشسته بودند که میبینند که ماری بزرگ به سوی آنان می آید هوشنگ برمیخیزد و سنگی به سوی مار پرتاب میکند سنگ به مار نمیخورد و مار بی دلیل میگریزد اما سنگ به دیواری میخورد و جرقه ای حاصل میشود و ایزد هدیه ای بزرگ به هوشنگ میدهد و آن اتش است که این میشود آغازی برای آتش. شب بعد هوشنگ و یارانش آتشی بزرگ به پا میکنند و مرد و زن در گرد آن جمع می شوند و جشنی میگیرند که تا امروز ما ایرانیان به یاد آن رویداد و به پاس آتش گرما بخش و روشنی بخش جشنی به پا میکنیم.آری این آتش است که به ما می آموزد که تنها گرمای دستان گره شده ی ما ایرانیان است که بر سرما ی اهریمن چیره میشود و این تنها نور آتش خرد ایرانیست که به این جهل و ناداني میتازد .
"جشن سده بر تمام ایرانیان راستین گرامی باد باشد که با هم بودن را بیاموزیم"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر